Russisch, en dus lekker vaag

Onder de sterren op een klif bij Praia do Amado, Portugal.

Vandaag hebben we de 6600e kilometer aangetikt en die zijn tot dusver zonder pech of noemenswaardige problemen verlopen. (Bij onze Volkswagen T3 hingen we om de 500 km aan de lijn met de ANWB, dus je kunt je voorstellen dat dit een verademing is). Maar gelukkig gedraagt de UAZ zich al wel als een echte UAZ: Russisch en dus lekker vaag.

Dat begint al bij de besturing, waar eigenlijk geen touw aan vast te knopen is. Ieder oneffenheidje in het wegdek krijg je met een factor tien terug achter het stuur, waardoor het soms lijkt alsof je een schip tijdens een storm op zee bestuurt.

Schakelen doe je in bibberende lijnen, waarbij de vijfde versnelling zich in een onverklaarbaar verre uithoek van de versnellingsroerbak bevindt. Deuren dien je met grof geweld dicht te slaan, en voor het open- en dichtdraaien van de ramen moet je over dezelfde vaderlijke kracht als Vladimir Poetin beschikken. Een bezoekje aan de wasstraat is ook een verhaal apart. Die staat namelijk niet alleen garant voor een schone auto aan de buitenkant, maar óók aan de binnenkant.

Maar juist al die gekkigheden maakt de UAZ eigen en daarom zo leuk. Op de weg trekken we er een hoop bekijks mee en elke dag worden we wel weer bij een tankstation, supermarkt of overnachtingsplek aangesproken. Dat levert voortdurend leuke, kleine ontmoetingen op en soms bijzondere of aangrijpende verhalen. Of grappige tafereeltjes. Zoals de Rus die midden op een rotonde in Lagos uit zijn auto stapte, half voor onze bus sprong met z’n mobiel en door ons raampje schreeuwde: ‘Me Russia, I take picture!’ Zin in alle kilometers die nog komen gaan. Met deze bak houden we ’t nog wel een tijdje vol!

Fotocredits: Chris Heijmans