Offroad in de Sahara: de ultieme vuurproef voor de Bukhanka
Hierom werd ik ooit straalverliefd op de UAZ: want welk lieflijk ogend busje verandert er nou binnen no time in een monsterlijk adventure mobiel zodra zijn schakelaar wordt omgezet naar vierwielaandrijving? Na eerder deze week voorzichtig wat met de 4×4-standen gespeeld te hebben in de buurt van de bewoonde wereld, wilden we nu wel wat dieper de woestijn in. Tijdens een tankbeurt raakten we aan de praat met een Marokkaan die wel iemand kende die ons de Sahara in kon loodsen. Want de woestijn ontdekken doe je niet op eigen houtje: bewegwijzering en mobiel bereik is er uiteraard niet, en niemand die je komt helpen als je jezelf vastrijdt in het zand.
Onze spontaan opgetrommelde gids heette Hamid en voor een paar tientjes wilde hij ons wel twee dagen op sleeptouw nemen. Hij in z’n Toyota Hilux voorop, wij er in onze Bukhanka achteraan. Al na een paar kilometer ontdekten we dat Hamid over bovenmenselijke navigatiecapaciteiten beschikte. Moeiteloos vond hij zijn weg in de eentonige vlaktes, slechts gekenmerkt door donkergrijs gesteente, rul zand en hier en daar een verdwaalde dromedaris. De TomTom viel bij onze Marokkaan in het niet.
Deze tocht zou de ultieme vuurproef voor onze bus zijn, die we tot nu toe nog niet in contact hadden gebracht met zijn ware aard. Spannend was het zeker, want de normale Marokkaanse wegen hadden de UAZ al enigszins op de proef gesteld. Zo bleek het asfalt hier op sommige stukken zo hobbelig dat de achterdeur al minstens twintig keer open was gevlogen tijdens het rijden (een probleem dat we na 300 kilometer godzijdank hadden kunnen verhelpen door het deurmechanisme opnieuw te bevestigen). De motor was al een keer uitgevallen tijdens een rit, en dan was er nog die keer dat we na 12 haarspeldbochten omhoog zó stonden te roken dat ik lichtelijk paniekerig met een brandblusser stond te zwaaien omdat ik ervan overtuigd was dat de bus zou ontploffen.
Maar hoewel de UAZ piepte en kraakte alsof het een lieve lust was, denderde hij moeiteloos over de groffe stenen en door het mulle zand van het meedogenloze woestijnlandschap. Meerdere keren vroeg ik mij af of ons zelfgetimmerde interieur er aan het einde van de dag nog in zou zitten na al dit offroad-geweld, maar we hadden afgesproken de schade pas op te nemen zodra de bestemming voor de nacht was bereikt.
Een beetje schade was er alleen de volgende dag. De UAZ zou geen UAZ zijn als hij niet zeer eigenwijs tegensputterde op het moment dat zijn wielen het asfalt weer raakten. Direct nadat we de normale weg weer bereikten begonnen er ineens allerlei mysterieuze lampjes te branden op het dashboard. Hamid zou natuurlijk geen echte Marokkaan zijn als hij geen vriendje had die mechanic was, en de diagnose was dan ook snel gesteld: gevalletje stof in de longen. Onze Rus – van oorsprong gewend aan Siberische toestanden zoals temperaturen van -20 en kilometers sneeuw en modder – had het even moeilijk gehad in de warme en stoffige Sahara.
Nadat het luchtfilter was ontdaan van minstens drie kilo zand – en de mechanic in kwestie terloops nog een nest verkoolde muisjes uit ons motorblok had geplukt – konden we de weg weer op.
Bekijk onze Sahara roadmovie:
